Birleşmiş Milletler Çocuklara Yardım Fonunun (UNICEF) nisan ayında yayımladığı rapora göre, Rusya’nın 24 Şubat’ta Ukrayna’ya başlattığı savaş nedeniyle Ukraynalı çocukların üçte ikisi evlerini terk etmek zorunda kaldı.
UNICEF Acil Durum Programları Direktörü Manuel Fontaine, geçen ay Ukrayna’ya ziyaretinin ardından, 11 Nisan’da Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyinde (BMGK) yaptığı konuşmada, savaşın başlamasının ardından 142 çocuğun yaşamını yitirdiğini ve 229 çocuğun ise yaralandığını kaydetti. Fontaine, Ukrayna’da kaldığı tahmin edilen 3,2 milyon çocuğun yarısının yeteri kadar gıdaya erişimi olmadığından endişe duyduklarını belirtti.
UNICEF’in verilerine göre, savaş başladığından bu yana Ukrayna’da her bir dakikada 55 çocuk mülteci durumuna düşüyor.
Savaşın ilk 22 gününde ise yaklaşık bir buçuk milyon çocuk Ukrayna’dan kaçmak zorunda kaldı.
Ukrayna Başsavcılığından 29 Nisan’da yapılan açıklamada ise Rusya’nın saldırılarına başladığı 24 Şubat’tan itibaren 219 çocuğun hayatını kaybettiği, 398 çocuğun yaralandığı belirtildi.
Mülteci çocuklar ülkelerine geri dönmek istiyor
Mülteci durumuna düşen Ukraynalı çocukların çoğu Polonya, Macaristan, Moldova ve Türkiye’ye geldi. Savaşın başladığı ilk günlerde aileleriyle Türkiye’ye gelen Ukraynalı çocuklar, Türkiye’de güvende olduklarını, Türkçe öğrenmeye çalıştıklarını söyledi.
Savaşın bir an önce bitmesini isteyen Ukraynalı çocuklar, ülkelerine, geride bıraktıkları akrabalarının yanına dönmek istiyor.
“Babamı ve kedim Felix’i orada bırakmak zorunda kaldık”
Ukrayna’nın Dnipro kentinden gelen 12 yaşındaki Marina Tsapenka, AA muhabirine, ilk bombalar patladığında yaşadığı korkuyu ve endişelerini anlattı.
Saldırıların ilk günlerinde sirenler çaldıktan sonra sığınaklara gitmek sorunda kaldıklarını söyleyen Tsapenka, birkaç gün sonra da annesiyle Türkiye’ye geldiklerini kaydetti.
Türkiye’ye gelmelerinin anlık bir karar olduğunu belirten Tsapenka, “Bir arkadaşım ailesiyle İstanbul’a gideceklerini söyledi. Ben de anneme ilettim ve biz de onlarla beraber buraya gelmeye karar verdik. Şimdi İstanbul’dayız ve güven içindeyiz. Türkçe öğreniyorum ancak henüz hiç arkadaşım yok.” dedi.
Türkiye’ye gelmeye karar verdiklerinde çok üzüldüğünü ve ağladığını dile getiren Tsapenka, şöyle devam etti:
“Babamı ve kedim Felix’i orada bırakmak zorunda kaldık. Kedim hastaydı, uzun bir yolculuğu kaldıramaz diye babaanneme bıraktım. Babam gelmedi çünkü bize burada bakmak için orada kalıp çalışmak zorundaydı.”
Tsapenka, dünyaya bu savaşı bitirmek için mesaj vermek istediğini belirterek, “İnsanlar, çocuklarıyla savaş yüzünden ülkelerini, evlerini bırakıp başka ülkelere gitmek zorunda kalıyor. Çocuklar, kadınlar ve yaşlı insanlar ölüyor. Okullarımızdan ayrı kalmak zorunda kalıyoruz. Hiçbir çocuk dilini bilmediği bir ülkede yaşamak zorunda kalmasın.” dedi.
“Çocukların ülkelerini yok etmeyin”
Ukrayna’nın Dnipro kentinden gelen 12 yaşındaki Ayşe Zaharova, Rusya’nın saldırılarından sonra hem kendileri hem ülkesi için çok korktuğunu söyledi.
Savaşın kendisinde ve diğer Ukraynalı arkadaşlarında derin korku ve endişe yarattığını vurgulayan Zaharova, “Savaş herkes için korkunç ama çocuklar için çok daha korkunç. Çocukların mutlu olduğu, savaşların olmadığı bir dünya istiyorum. Ve tüm dünyaya sesleniyorum çocukların ülkelerini yok etmeyin.” ifadesini kullandı.
Zaharova, güzel şehirlerinin, evlerinin ve okullarının bombalarla yok edilmesine çok üzüldüğünü dile getirerek, şöyle konuştu:
“Saldırının ilk günü şehrimizdeki havaalanına bomba atıldı. Ben uyuyordum, duymadım. Annem uyandırdı. Çok korkuyordu. Telaşlıydı. Ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Sonra sığınağa gitmeye karar verdik ve en yakın sığınak okulumuzda vardı ve oraya gittik.”
Zaharova, birkaç gün sığınakta kaldıktan sonra başka bir aileyle Türkiye’ye geldiklerini, savaş biter bitmez ülkelerine dönmek istediklerini ifade etti.
Babasının Türkiye’de yaşadığını, onun yanına geldikleri için mutlu olduğunu söyleyen Zaharova, anneannesini ve kedisini orada bıraktığı için çok üzüldüğünü belirtti.
Ukrayna’nın Herson bölgesinden gelen 13 yaşındaki Bogdana Yurina da sabahın beşinde şehirlerine atılan bomba sesleriyle uyandığını ve çok korktuğunu anlattı.
Yurina, savaş başladıktan sonra bir süre sığınakta kaldıklarını, ardından annesi ve küçük kız kardeşiyle Türkiye geldiklerini ifade etti.
Ailesinin büyük bir kısmının Ukrayna’da kaldığını, onlar için çok endişeli olduğunu ağlayarak anlatan Yurina, Rusya’dan ülkelerine yönelik savaşı bitirmesini istedi.
“Savaşın korkunç yüzüyle hiçbir çocuğun karşılaşmasını istemiyorum”
Dnipro kentinden gelen 12 yaşındaki Polina Tsapenko da savaşın korkunç bir şey olduğunu, hiçbir ülke için böyle bir şey isteyemeyeceğini dile getirdi.
Saldırıların başladığı ilk günlerde Ukrayna’da olduğunu belirten Tsapenko, olup bitenleri anlamakta zorluk çektiğini fakat çok korktuğunu ifade etti.
Savaş başladıktan hemen sonra şehri terk ederek annesi ve kardeşiyle Türkiye’ye geldiklerini söyleyen Tsapenko, şunları anlattı:
“Babam, anneannem, kedim kaldı. Ülkemi ve onları çok özlüyorum ve onlar için çok endişeleniyorum. Savaşın hemen bitmesini ve ülkeme geri dönmeyi istiyorum.”
Dünyanın ve Türkiye’nin, bu savaşın sona ermesi için çaba göstermesini isteyen Tsapenko, “Savaşın korkunç yüzüyle hiçbir çocuğun karşılaşmasını istemiyorum. Ülkemin bombalanması, çocukların, kadınların, yaşlıların bombalar altında ölmesi çok acı. Hiç kimse bunu yaşamak zorunda kalsın istemiyorum. Bu çok kötü. Bu savaş bitsin, evimize gidelim” ifadelerini kullandı.
“Bu savaşın bitmesini ve ülkemize dönmeyi istiyoruz”
Ukrayna’nın Odessa şehrinden gelen 15 yaşındaki Safiye Temiz de Rusya’nın ilk saldırıları başlattığı gün korku ve nefret arasında çok değişik duygular yaşadığını kaydetti.
İstanbul’a annesiyle geldiğini, üvey babasının cephede savaştığını anlatan Temiz, onun için çok endişelendiğini ve onu kaybetmekten çok korktuğunu belirtti.
Dünyaya savaşın bitirilmesi için çağrı yapmak istediğini dile getiren Temiz, şöyle devam etti:
“Bu savaşın iki ülke açısından iyisi kötüsü, haklısı haksızı yok. Bu savaş kötü bir savaş çünkü çocuklar ölüyor. Şu anda abluka altında kalan, sığınaklarda yaşayan binlerce çocuk ve yaşlı var. Her an üzerlerine düşecek bir bomba korkusu ile yaşıyorlar. Bunun nasıl haklı bir gerekçesi olabilir. Bütün dünyanın bir araya gelerek bu anlamsız savaşı bitirmesini istiyorum. Çocuklar ölmesin.”
